De eerste bewoonster van de ‘vruchtwaterwijk’: Karin over de beginjaren van Waterwijk

De Waterwijk in Almere bestaat inmiddels tientallen jaren, maar voor Karin voelt het nog als de dag van gisteren dat ze hier kwam wonen. Karin Kunzel is een van de eerste bewoners van de Waterwijk en heeft de wijk op verschillende manieren zien groeien.

Toen Karin in 1982 in de Waterwijk kwam wonen, was Almere nog in opbouw. De straten waren grotendeels zandpaden, jonge bomen waren nog nauwelijks geworteld, en voorzieningen waren schaars. Maar dat weerhield haar en vele anderen er niet van om hier een nieuw leven op te bouwen. De pioniersgeest overheerste: bewoners hielpen elkaar met het inrichten van hun huizen, het aanleggen van tuinen en zelfs het verbeteren van de infrastructuur rondom hun woningen.

De bijnaam ‘vruchtwaterwijk’ ontstond al snel onder de eerste bewoners. “Want iedereen werd zwanger in het begin.” De wijk trok vooral jonge gezinnen aan, en het leek wel alsof er overal kinderwagens stonden. Speeltuinen werden in hoog tempo aangelegd, en alle moeders stonden samen bij de zandbak. “Dat zie je nu niet meer.” Het leven in de Waterwijk voelde voor Karin als een groot gedeeld avontuur, waarin iedereen elkaar kende en buren vaker vrienden dan vreemden waren.

Omringd door zand

Toen Karin hier kwam wonen, werkte ze zelf nog in Diemen. “Als ik dan met de bus terugkwam vanuit Diemen, was ik op het laatst meestal de enige passagier. De bus reed toen over de asfaltweg die ergens door het zand slingerde.”

Volgens Karin woonden er misschien 80 mensen in de eerste huizen van de Waterwijk. Het huis waar ze destijds in woonde, Spuihof 17, was samen met de andere huizen die er toen al stonden omringd door zand.

Terug naar de wijk

Naarmate de jaren verstreken, veranderde de wijk in een volwaardige stadsbuurt. Wat ooit een verzameling huizen in een zee van zand was, werd een levendige woonwijk met scholen, winkels en groenvoorzieningen. Toch betekende die groei ook dat de onderlinge verbondenheid minder vanzelfsprekend werd. Waar vroeger de hele straat betrokken was bij een geboorte of buurtbarbecue, is het nu lastiger om diezelfde saamhorigheid terug te vinden. “Vroeger kende je iedereen uit de buurt, maar dat is nu gewoon niet meer zo. Dit is niet alleen in de Waterwijk zo, maar in heel Almere.” Ze vindt dit zelf erg jammer, want volgens haar mist de saamhorigheid in de wijk.

Voor Karin blijft Waterwijk echter een bijzondere plek. De herinneringen aan die eerste jaren – de stoffige zomers, de eindeloze kinderfeestjes en het gevoel dat de wijk samen werd opgebouwd – zijn onvervangbaar. Ook al woont ze er nu niet meer, het idee om ooit terug te keren blijft aantrekkelijk. Misschien niet alleen vanwege de plek zelf, maar ook vanwege de tijd die ze daar beleefde: een periode waarin alles nieuw, open en vol belofte leek. Een nostalgisch gevoel misschien wel.